เครื่องนอนที่เรียกว่าเป็นที่นอนหมอนมุ้ง[1]หรือผ้าปูเตียงเป็นวัสดุที่วางไว้ข้างบนที่นอนของเตียงเพื่อสุขอนามัย, ความอบอุ่น, การป้องกันของที่นอนและผลการตกแต่ง เครื่องนอนเป็นส่วนที่ถอดออกได้และล้างทำความสะอาดได้ในสภาพแวดล้อมการนอนหลับของมนุษย์ ชุดเครื่องนอนหลายชุดสำหรับแต่ละเตียงมักจะถูกซักแบบหมุนเวียนและ / หรือเปลี่ยนตามฤดูกาลเพื่อเพิ่มความสบายในการนอนหลับที่อุณหภูมิห้องที่แตกต่างกัน การวัดขนาดมาตรฐานส่วนใหญ่สำหรับผ้าปูที่นอนจะเป็นรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้า แต่ก็มีขนาดที่เป็นรูปสี่เหลี่ยมจัตุรัสซึ่งช่วยให้ผู้ใช้สามารถวางผ้าปูที่นอนได้โดยไม่ต้องคำนึงถึงแนวนอนตามแนวยาว (เช่นผ้านวม 220 ซม. × 220 ซม. (87 นิ้ว× 87 นิ้ว)) . ในภาษาอังกฤษแบบอเมริกันคำว่าผ้าปูที่นอนโดยทั่วไปไม่รวมถึงฟูกโครงเตียงหรือฐานเตียง (เช่นบ็อกซ์สปริง ) [2]ในขณะที่ภาษาอังกฤษแบบบริติชใช้ [3]ในภาษาอังกฤษแบบออสเตรเลียและนิวซีแลนด์มักเรียกผ้าปูที่นอนว่าแมนเชสเตอร์[4]โดยเฉพาะในร้านค้า แมนเชสเตอร์ซิตี้เป็นศูนย์กลางของอุตสาหกรรมฝ้ายในช่วงปลายศตวรรษที่ 18 และศตวรรษที่ 19 และในศตวรรษที่ 20 ดังนั้นสินค้าฝ้าย (โดยเฉพาะอย่างยิ่งผ้าปูที่นอนและผ้าขนหนู) จึงได้รับชื่อ 'สินค้าแมนเชสเตอร์' ซึ่งต่อมาถูกทำให้ง่ายขึ้นเป็น 'แมนเชสเตอร์ '. ชุดนอนเสมออย่างน้อยประกอบด้วยแบนหรือติดตั้งเตียงแผ่นที่ครอบคลุมที่นอน; แผ่นเรียบด้านบน ทั้งผ้าห่มเป็นผ้าห่มหรือผ้านวม บางครั้งต้องใช้ผ้านวมคลุมนอกเหนือจาก - แผ่นด้านบน และหมอนอีกจำนวนหนึ่งพร้อมปลอกหมอนซึ่งเรียกอีกอย่างว่าปลอกหมอน (ดู§คำศัพท์สำหรับข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับข้อกำหนดเหล่านี้ทั้งหมด) อาจเพิ่มผ้าห่มและอื่น ๆ เพื่อให้แน่ใจว่ามีฉนวนกันความร้อนที่จำเป็นในพื้นที่นอนเย็น วิธีปฏิบัติทั่วไปสำหรับเด็กและผู้ใหญ่บางคนคือการตกแต่งเตียงด้วยตุ๊กตาสัตว์นุ่ม ๆ ตุ๊กตาและของเล่นนุ่ม ๆ อื่น ๆ สิ่งเหล่านี้ไม่รวมอยู่ในการกำหนดชุดเครื่องนอนแม้ว่าจะให้ความอบอุ่นแก่ผู้นอนมากขึ้นก็ตาม

สีขาวน้ำหนักเบาเป็นของแข็งสีหรือพิมพ์ทอธรรมดา , สานซาตินหรือผ้ากำมะหยี่ผ้าฝ้ายหรือผ้าฝ้าย / เส้นใยสังเคราะห์ผสมเป็นชนิดที่พบบ่อยที่สุดของแผ่นแม้ว่าผ้าลินินและผ้าไหมนอกจากนี้ยังอาจถูกนำมาใช้รวมทั้งในการรวมกัน ห่านหรือเป็ดลงและขนอื่น ๆ ที่ใช้บ่อยเป็นความอบอุ่นและการบรรจุที่มีน้ำหนักเบาในผ้านวม, เป็ดและผ้าห่ม แต่เนื้อผ้าดังกล่าวอาจยื่นออกมาบางส่วนแม้จะทำจากผ้าที่ทอแน่นและเป็นสิ่งที่ระคายเคืองสำหรับหลาย ๆ คนโดยเฉพาะผู้ที่เป็นโรคภูมิแพ้ ทางเลือกที่เป็นธรรมชาติและสังเคราะห์มีวางตลาด ผ้าฝ้าย, ผ้าขนสัตว์หรือโพลีเอสเตอร์บอลเป็นที่นิยมใช้เป็นเติมในผ้าห่มและผ้านวมทางเลือก สิ่งเหล่านี้มีราคาไม่แพงและซักได้ง่ายกว่าขนธรรมชาติหรือขนนก เส้นใยสังเคราะห์ดีที่สุดในรูปแบบของการตีด้วยความร้อน (โดยที่เส้นใยข้าม) โดยทั่วไปจะใช้ผ้าขนสัตว์ที่ทอหนาหรือถักผ้าฝ้ายอะคริลิกหรือผ้าใยสังเคราะห์ไมโครไฟเบอร์อื่น ๆหรือการผสมผสานของสิ่งเหล่านี้โดยทั่วไปจะใช้สำหรับผ้าห่ม ผ้าที่ผลิตจากผ้าฝ้ายและผ้าด้ายฝ้ายและผ้าไลโอเซลล์มีการปรับปรุงอย่างมีนัยสำคัญในทุกลักษณะและเหมาะที่สุดสำหรับการทำผ้าปูเตียง [5]

ประมาณ 3400 ปีก่อนคริสตกาลฟาโรห์ของอียิปต์ได้ย้ายเตียงออกจากพื้นและนอนบนพื้นยกระดับ ผ้าปูเตียงได้รับการพัฒนาอย่างกว้างขวางในอียิปต์ ถูกมองว่าเป็นสัญลักษณ์ของความสว่างและความบริสุทธิ์เช่นเดียวกับสัญลักษณ์แห่งความเจริญรุ่งเรือง มัมมี่ของชาวอียิปต์มักถูกห่อด้วยผ้าปูเตียง ความซับซ้อนของการใช้งานเพิ่มขึ้นจากการวิจัยและพัฒนาในด้านวัสดุผ้าปูเตียงในช่วงหลายปีที่ผ่านมา [6] ที่นอนของจักรวรรดิโรมันถูกยัดด้วยขนสัตว์ขนนกกกหรือหญ้าแห้ง เตียงนอนตกแต่งด้วยสีบรอนซ์เงินอัญมณีและทอง ในญี่ปุ่นประเภทที่นอนถูกยัดด้วยผ้าฝ้ายและม้วนเก็บในระหว่างวัน ในช่วงยุคฟื้นฟูศิลปวิทยาที่นอนยัดด้วยฟางและขนนกแล้วหุ้มด้วยผ้าไหมผ้ากำมะหยี่หรือผ้าซาติน ผ้าคลุมเตียงและผ้าประดับตกแต่งเช่นเดียวกับการถือกำเนิดของเตียงขนนกทำให้เตียงมีราคาแพงมากซึ่งมักจะถูกลงจากรุ่นสู่รุ่น ในศตวรรษที่ 18 ชาวยุโรปเริ่มใช้โครงเตียงที่ทำจากเหล็กหล่อและที่นอนที่ทำจากผ้าฝ้าย ในศตวรรษที่ 19 ในฤดูใบไม้ผลิเตียงถูกคิดค้นเรียกว่าฤดูใบไม้ผลิกล่อง ในช่วงศตวรรษที่ 20 ของสหรัฐอเมริกาผู้บริโภคซื้อที่นอนสปริงด้านในตามมาในปี 1960 โดยเตียงน้ำ (มีต้นกำเนิดจากชายฝั่งตะวันตก) และนำฟูกสไตล์ญี่ปุ่นที่นอนเป่าลมและที่นอนโฟมยางพาราและหมอนมาใช้